Αύριο ξημερώνει μια από τις πιο φορτισμένες μέρες για χιλιάδες μαθητές και τις οικογένειές τους.
Οι πανελλαδικές εξετάσεις ξεκινούν – η πολυσυζητημένη, πολυαναμενόμενη, πολυφοβισμένη περίοδος που μοιάζει να σφραγίζει το πέρασμα από την εφηβεία στην “ενήλικη ζωή”. Άγρυπνα βράδια, στοίβες από βιβλία, καρδιές που χτυπούν πιο δυνατά από το ξυπνητήρι των 6 π.μ.
Και όμως – όσο κι αν φαίνεται παράδοξο μέσα στη δίνη της στιγμής – δεν τελειώνει ο κόσμος με τις πανελλαδικές.
Η κοινωνία μας έχει επενδύσει υπερβολικά σε αυτόν τον θεσμό. Τον μετατρέψαμε σε μονόδρομο, σε σταυροδρόμι που χωρίζει τους «επιτυχημένους» από τους «αποτυχημένους». Λες και η ζωή είναι μια και μόνη εξέταση, και η αξία μας χωράει μέσα σε λίγες σελίδες γραπτού.
Η πραγματικότητα όμως είναι πιο πλούσια, πιο απρόβλεπτη, πιο ευγενικά… απείθαρχη. Άνθρωποι που “κόπηκαν” στις πανελλήνιες πέτυχαν λαμπρές πορείες, και άλλοι που πέρασαν με άριστα βρήκαν αλλού τον δρόμο τους – και καλά έκαναν. Γιατί οι εξετάσεις αυτές μετρούν γνώσεις, όχι πάθη, επιμονή, φαντασία, ψυχική αντοχή ή δημιουργικότητα. Δεν μπορούν να μετρήσουν ούτε το ταλέντο, ούτε τη δύναμη που κουβαλάει κάποιος μέσα του.
Κάθε αποτυχία είναι απλώς ένας διαφορετικός δρόμος, όχι αδιέξοδο. Ίσως είναι ευκαιρία για αναπροσανατολισμό. Ίσως, μάλιστα, είναι η απαρχή μιας πορείας που, εκ των υστέρων, να φανεί και πιο αυθεντική.
Αύριο, λοιπόν, ας μπουν τα παιδιά στις αίθουσες με την ψυχή καθαρή. Ας γράψουν ό,τι μπορούν, όσο καλύτερα μπορούν. Αλλά ας θυμούνται – και οι ίδιοι και οι γονείς τους – ότι δεν εξετάζονται ως άνθρωποι. Ότι η ζωή δεν είναι ούτε γραπτό, ούτε τρίωρο. Είναι μαραθώνιος γεμάτος στροφές, ευκαιρίες και ανατροπές. Και αξίζει να τη ζήσεις ακόμα κι αν μείνεις… μετεξεταστέος στις Πανελλήνιες.
Καλή επιτυχία. Και, πάνω απ’ όλα, καλή δύναμη. Γιατί αυτή θα χρειαστεί, σε όποιο μονοπάτι κι αν επιλέξει ο καθένας.
