Μπροστά από τη Βουλή, στην πλατεία Συντάγματος, ένας πατέρας διεκδικεί το αυτονόητο – όχι μόνο για τον δικό του γιο, αλλά για την ίδια τη δικαιοσύνη και την ηθική
Η τραγωδία και η αγωνία
Ο Ντένις Ρούτσι, 22 ετών, ήταν ένα από τα 57 θύματα του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη.
Από τις 15 Σεπτεμβρίου, ο Πάνος Ρούτσι ξεκίνησε απεργία πείνας και δίψας έξω από το ελληνικό κοινοβούλιο.
Αιτείται την εκταφή της σορού του γιου του, για να διενεργηθούν περαιτέρω τοξικολογικές και ιατροδικαστικές εξετάσεις, προκειμένου να εξακριβωθεί η αλήθεια για το πώς και γιατί έχασε τη ζωή του.
Αυτό το αίτημα έχει απορριφθεί ως τώρα από εισαγγελικές και δικαστικές αρχές.
Το δίκαιο αίτημα ενός πατέρα
Αυτό που ζητά ο κ. Ρούτσι δεν είναι μία πολυτέλεια. Είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμα ενός πατέρα για:
- Να αναγνωριστεί πλήρως η ταυτότητα του παιδιού του.
- Να διερευνηθούν τυχόν αίτια θανάτου που μπορεί να μην έλαβαν υπόψη.
- Να μην κουκουλωθεί η αλήθεια.
- Να μην υπάρχει ατιμωρισία για ενδεχόμενες ευθύνες — είτε σε θεσμικό επίπεδο, είτε σε επίπεδο πολιτών ή εταιρειών.
Είναι δικαίωμα ενός γονιού – και υποχρέωση της Πολιτείας και του κράτους δικαίου – να διασφαλίσει την αλήθεια πάνω από κάθε εξουσία.
Η εικόνα στο Σύνταγμα: ο πόνος του ενός γίνεται πόνος όλων
Μπροστά στη Βουλή, το Σύνταγμα δεν είναι πλέον μόνο πολιτικός χώρος, έγινε χώρος κραυγής και συμπαράστασης.
Κάθε μέρα πλήθος κόσμου κατακλύζει το χώρο. Αγκαλιές, δάκρυα, λέξεις ζωής και αλληλεγγύης.
Μαθητές επισκέπτονται τον πατέρα, του δίνουν ζωγραφιές με την εικόνα του γιου του, τον αγκαλιάζουν.
Οδηγοί ταξί έρχονται με αυτοκινητοπομπές για να δείξουν ότι δεν είναι μόνος.
Σωματεία, συλλόγοι, πολιτιστικοί φορείς έχουν εκφράσει στήριξη.
Το σύνθημα που ακούγεται όλο και πιο δυνατά: «Η απεργία πείνας είναι υπόθεση όλων μας».
Ηθική και συναισθηματική διάσταση
Σκεφτείτε έναν πατέρα που δεν έχει καν την άδεια να αγγίξει το σώμα του παιδιού του. Ένας άνθρωπος που, ακόμα κι όταν έχει χάσει τον πιο πολύτιμο θησαυρό του, κρατάει τη ζωή του ως όπλο για την αλήθεια.
Αυτός ο αγώνας δεν είναι απλώς για ένα πτώμα· είναι για τη μνήμη, για τη δικαιοσύνη, για την αξιοπρέπεια. Είναι για όλους εμάς, ώστε να μην επιτρέπουμε να “σκεπάζονται” οι αλήθειες.
Ο σεβασμός στη θλίψη, στην απώλεια, στην επιμονή, στην ανάγκη να μη σιωπούμε όταν η κρατική εξουσία καθυστερεί ή μπλοκάρει το δικαίωμα της οικογένειας να αναζητήσει για την αλήθεια.
Η πρόκληση της Πολιτείας
Η Πολιτεία δεν μπορεί να φυγομαχεί απέναντι σε έναν πόνο που έχει ήδη καταγραφεί στην ιστορία της χώρας. Η οικονομία, η πολιτική, τα ισχυρά συμφέροντα δεν μπορούν να μπουν πάνω από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Αν το αίτημα εκταφής γίνει δεκτό, ανοίγει ο δρόμος για πραγματική δικαστική διαλεύκανση. Αν παραμείνει κλειστό, ο πατέρας χάνει και τη ζωή του, αλλά η αλήθεια παραμένει θαμμένη.
Αυτή είναι η ιστορία του Πάνου Ρούτσι, ενός ανθρώπου που έδωσε (ή δίνει) το σώμα του ως ασπίδα για την αλήθεια. Αυτό είναι το δίκαιο αίτημά του και κατά τη γνώμη μου, πρέπει να ακουστεί από κάθε φωνή που αγαπά την ανθρωπιά.
