Άρθρο του Γιάννη Λαμπίρη
Οι εκλογές του Μαίου και του Ιουνίου 2023, έφεραν τα πάνω κάτω στον πολιτικό χάρτη της χώρας και ανέδειξαν το τέλος μιας περιόδου, η οποία ξεκίνησε ουσιαστικά με τις εκλογές του 2012 και μέσα σε δέκα χρόνια, συνέβησαν στη χώρα, σχεδόν όλα όσα, σε ολόκληρη την περίοδο της μεταπολίτευσης.
Για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, μια κυβέρνηση η οποία έχει διαχειριστεί κατά γενική ομολογία, πολύ δύσκολες καταστάσεις, καταφέρνει όχι μόνο να διατηρήσει αλλά και να αυξήσει ελαφρώς τα ποσοστά της, (αυτό από μόνο του δεν είναι από μόνο του τόσο περίεργο) αλλά και μία αντιπολιτευτική δύναμη, καταφέρνει να χάσει πάνω από το 1/3 της εκλογικής της αναφοράς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κόμμα, που παραδοσιακά κινούταν σε ποσοστά που είτε το έφερναν οριακά μέσα στη βουλή, ή οριακά εκτός. Αυτό φυσικά άλλαξε, όταν το τιμόνι ανέλαβε ένας χαρισματικός τότε νέος ο οποίος, εκτός από το επικοινωνιακό γκελ, είχε βαθιά πολιτική σκέψη και αδιαμφισβήτητη στόφα ηγέτη. Ο λόγος φυσικά για τον Αλέξη Τσίπρα.
Παρότι στο επιτελείο του ΠΑΣΟΚ τότε υπήρξε πονοκέφαλος, αφού τα κανάλια αγαπούσαν να προβάλουν τον νέο και νεαρό ηγέτη της αριστεράς, (σπάνια το ΠΑΣΟΚ είχε σοβαρή αντιπολίτευση, η οποία να μεταφράζεται και σε ποσοστά, από το αριστερά του) και παρότι οι πρώτες δημοσκοπήσεις έδιναν στον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα ποσοστό που άγγιζε το 15 % , οι εθνικές εκλογές του 2009, έφεραν μια σαρωτική νίκη του Γιώργου Παπανδρέου και τον ΣΥΡΙΖΑ να καταλαμβάνει ένα ποσοστό κοντά στο 5%.
Έπειτα έρχεται η μεγάλη κρίση. Δεν χρειάζεται ούτε να τα αναλύσουμε πάλι, ούτε να πούμε αυτά που έχουν χιλιοειπωθεί και γραφτεί. Αυτό που έχει αξία, είναι ότι από τις εκλογές του 2012 και μετά, ήρθαν τα πάνω κάτω στην χώρα και πολιτικά εκτός από κοινωνικά.
Η συνέχεια γνωστή, η κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου πέφτει με κρότο και ο Αλέξης Τσίπρας αναλαμβάνει την εξουσία τον Ιανουάριο του 2015, έχοντας μπροστά του να ανέβει ένα βουνό από προβλήματα που περίμενε και ένα από άλλα που όχι.
Δεν θέλω να μπω καθόλου στην διαδικασία να σχολιάσω τα της διακυβέρνησης του Τσίπρα, ούτε αυτά του πρώτου εξαμήνου, ούτε τα υπόλοιπα της επόμενης τετραετίας, σε αυτό που θέλω να σταθώ είναι κάτι το οποίο το θεωρώ πολύ σοβαρό για ένα κόμμα της αριστεράς. Τα πέντε σχεδόν χρόνια αυτά, δεν ξέσπασε ούτε ένα σκάνδαλο, το οποίο να έχει να κάνει με κατάχρηση δημοσίου χρήματος… Και ο νοών νοείτω.
Η αύξηση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, η άνοδος του στην αντιπολίτευση και η μεγάλη τριπλή νίκη του 2015, είτε σε πολλούς αρέσει είτε όχι, δεν έχει να κάνει με κανέναν ΣΥΡΙΖΑ, έχει να κάνει αποκλειστικά με τον άνθρωπο που “τράβηξε το κάρο” και ακούει στο όνομα Αλέξης Τσίπρας.
Ας μη γελιόμαστε, είτε μέσω του ΣΥΡΙΖΑ, είτε μέσω των οικολόγων πράσινων, είτε μέσα από το τάδε ή δείνα κόμμα, ο ηγέτης που υποσχέθηκε έναν άλλο δρόμο από τα “κακά” μνημόνια και έκανε τον λαό να πιστέψει στην “ελπίδα” , να πιστέψει ότι υπάρχει προοπτική από την εξαθλίωση που περνούσε, ήταν ο αρτίνος πολιτικός.
Παρότι τον Ιούνιο του 2015, ένα μεγάλο μέρος του ΣΥΡΙΖΑ ( το οποίο το εκτιμώ ειλικρινά για την στάση του) έφυγε από το κόμμα , ένα άλλο μεγάλο κομμάτι του παλιού ΣΥΡΙΖΑ του 3% , έμεινε στο κόμμα και κατά την άποψή μου έμελλε να γίνει το πολιτικό βαρίδι, που τράβηξε στον βυθό τον Αλέξη Τσίπρα.
Δεν θα αναλύσω την μηδαμινή παρουσία στην ραχοκοκαλιά της κοινωνίας και την αυτοδιοίκηση, δεν θα αναλύσω την γραφικότητα και τον βερμπαλισμό, δεν θα σταθώ ούτε στην άγνοια της πραγματικότητας που διακατέχει αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί θα κινδύνεψω να χαρακτηριστώ γραφικός.
Εκεί που θέλω να σταθώ είναι στη μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε για τον χώρο της κεντροαριστεράς το 2019. Τότε που ο Τσίπρας είχε την δυνατότητα να γυρίσει σελίδα, να αφήσει στο περιθώριο αυτούς που ούτως ή άλλως είχαν μάθει να κινούνται εκεί, να αλλάξει όνομα, σύμβολα και πυξίδα, να ενώσει τον προοδευτικό χώρο κάτω από την σκιά του από την αρχή.
Προφανώς και αυτή η ευκαιρία χάθηκε και όταν μια ευκαιρία χάνεται, αργούν να ξανά ωριμάσουν οι συνθήκες ώστε να είναι πάλι εφικτή, όμως κλείνοντας αυτές τις #ΣΚΕΨΕΙΣ δύο είναι σίγουρα
Πρώτον, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος σαν τον ΣΥΡΙΖΑ του 2012 – 2019. Άλλωστε ο ίδιος ο Τσίπρας είχε πει σε συνέντευξη του προεκλογικά, σε σχετική ερώτηση για τον αν θα υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ χωρίς αυτό, μεταξύ σοβαρού και αστείου “θα είναι σαν την σκορδαλιά χωρίς σκόρδο”
Δεύτερον, το 3% του παλιού ΣΥΡΙΖΑ, ( με ευθύνες και του Τσίπρα φυσικά) δεν άφησαν ποτέ το κόμμα να γίνει πραγματικά μεγάλο.
