Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την αθωότητα και την ανεμελιά της επιστροφής στα θρανία κάθε 11η του Σεπτέμβρη – Το TrifiliaTV εύχεται καλή σχολική χρονιά σε όλους τους μαθητές
Πρώτες μέρες σχολείου. Γεμάτες αγωνία και όνειρα. Γεμάτες παιδικές φωνές και γονείς που επέστρεφαν σε μία καθημερινότητα που ξεκινούσε από το πρωινό ξύπνημα, μέχρι το ξεκλείδωμα της πόρτας και το πρώτο φιλί.
Ένα τρυφερό «καλή χρονιά, να προσέχεις» και δύο κλεφτές ματιές πριν κλείσει ξανά η πόρτα.
Πόσες αναμνήσεις έχουμε όλοι από αυτές τις μέρες. Πόσοι καημοί και πόσα χαμόγελα μπλέχτηκαν μεταξύ τους σε κάθε πρώτο κουδούνι.
Μια καινούρια σχολική χρονιά ξεκινάει για κάποια παιδιά. Με νέες τάξεις, ίσως νέους φίλους, νέους στόχους και νέα βιβλία.
Μια χρονιά που ευελπιστεί να γίνει σωστά και όπως της πρέπει, μετά από δύο δύσκολα χρόνια φόβου. Με ευθύνη, υποσχέσεις και σοβαρότητα από τους καθηγητές, με συνέπεια και διάθεση από τους μαθητές.
Αυτό το «πάρε δώσε» που και τι δε θα ‘δινα να είχα ξανά. Αυτό το «πάρε δώσε» που συχνά έρχεται στο μυαλό και το τσιγκλάει.
Αυτό το «πάρε δώσε» ζητήσαμε από νέους ανθρώπους των τεχνών να θυμηθούν και να μοιραστούν μαζί μας αναμνήσεις των σχολικών χρόνων. Εκείνης της πρώτης μέρας μιας τάξης…
Ακολουθούν τέσσερά συγκινητικά κείμενα που γράφτηκαν ειδικά για αυτή τη μέρα. Για μαθητές, γονείς και όσους αναπολούν μια τέτοια, πρώτη μέρα.
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΛΕΞΙΑΔΗΣ / συγγραφέας – φιλόλογος
Όταν μετακομίσαμε με την οικογένειά μου από τη Νεάπολη στο νέο μας σπίτι στον Εύοσμο, ήμουν οχτώ χρόνων.
Πήγα στο καινούργιο σχολείο την πρώτη μέρα και δε μου μιλούσε κανένας. Ίσως επειδή ήμουν εσωστρεφής; Ίσως επειδή δυσκολευόμουν με τα ελληνικά (οι γονείς μου Πόντιοι της πρώην Σοβιετικής Ένωσης); Ίσως επειδή ήμουν καινούργιος;
Η δασκάλα προσπάθησε να με εντάξει στο τμήμα συμβουλεύοντας τα παιδιά να με παίζουν. Τα παιδιά έγνεψαν καταφατικά. Στο σχόλασμα άρχισαν να μου πετάνε πέτρες, λέγοντάς μου να φύγω. Αυτό συνεχίστηκε για έναν μήνα. Κάθε μέρα. Σε κάθε σχόλασμα. Εγώ πάντα προσπαθούσα να φύγω λίγο νωρίτερα για να μη με πετύχουν, όπως μια φορά που με πόνεσαν τόσο πολύ που περίμενα ένα τέταρτο για να σταματήσω το κλάμα. Δεν έπρεπε να με καταλάβουν στο σπίτι. Σίγουρα έφταιγα εγώ.
Δεν έλεγα τίποτα στους γονείς μου. Στο σχολείο δε σήκωνα το χέρι μου να πω μάθημα και σταμάτησα να διαβάζω, γιατί δεν ήθελα να δώσω αφορμές για περισσότερες πέτρες στο κεφάλι μου. Η μητέρα μου το κατάλαβε, γιατί μια μέρα της ζήτησα να γυρίσω στο παλιό μου σχολείο. Τότε με πήρε από το χέρι και μου ζήτησε να της μαρτυρήσω ποιοι ήταν αυτοί που με πετροβολούσαν κάθε μεσημέρι. Μπορεί να ακούγεται πολύ βαριά η λέξη, όπως διαβάζεται ή ακούγεται, αλλά ο πόνος ήταν σίγουρα βαρύτερος.
Και ξέρετε κάτι; Τους μαρτύρησα. Ναι, τους μαρτύρησα. Μίλησα, είπα την αλήθεια. Άργησα έναν μήνα αλλά το ‘κανα. Εκείνη με πήρε από το χέρι και το επόμενο πρωί σταμάτησε ένα ένα κάθε παιδί που με ενοχλούσε και με τα λίγα ελληνικά που ήξερε, έδειξε πως μια μάνα μπορεί να γίνει αγριότερη κι από μια λέαινα.
Στο διάλειμμα μου ζήτησαν να παίξουμε κόκαλο ξεκόκαλο. Σαν να μη συνέβη τίποτα.
Το δέχτηκα. Το κάνουν αυτό τα παιδιά. Ξεχνάνε. Μέσα από τα λόγια μου καταλαβαίνετε ότι εγώ δεν ξέχασα. Συγχώρεσα όμως.
Τώρα που ανοίγουν, λοιπόν, τα σχολεία, μην ξεχάσετε να θυμίσετε στα παιδιά να είναι πριν απ’ όλα Άνθρωποι και να συμπεριφέρονται ως τέτοιοι. Αν μη τι άλλο η προπαίδεια είναι πολύ χρήσιμη. Ας αφαιρέσουμε, όμως, για αρχή το πρώτο συνθετικό και ας κρατήσουμε την Παιδεία. Αυτήν πρέπει να αποκτήσουν.
Εμείς, οι καθηγητές και οι δάσκαλοι, ας χαμηλώσουμε το ανάστημά μας και ας φτάσουμε στο ύψος που βρίσκονται εκείνα. Πάνε οι καιροί που ο δάσκαλος ήταν αυθεντία και άρμοζε σε εκείνον να άρχει υπερυψωμένος σε μια έδρα. Τώρα οφείλει να γίνει βοηθός και καθοδηγητής σπάζοντας το τείχος που τον χωρίζει από τους μαθητές.
Ας δημιουργήσουμε πρώτα ανθρώπους που σέβονται το ολωσδιόλου διαφορετικό κι έπειτα ας τους κάνουμε αριστούχους. Από Άλφα ξεκινάει ο Άνθρωπος, από άλφα κι ο αριστούχος. Ας βρούμε την ειδοποιό διαφορά. Καλή σχολική χρονιά σ’ όλους.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΙΚΛΗΣ / ηθοποιός
Μέρες τώρα προσπαθώ να θυμηθώ την πρώτη μέρα στο σχολείο. Την πρώτη μέρα του δημοτικού. Την πρώτη του γυμνασίου. Του λυκείου. Μιαν οποιαδήποτε πρώτη μέρα. Μάταια. Μάλλον στην μνήμη χαράζεται πιο δυνατά το κάθε τέλος.
Τελειώνω την πρόβα, φεύγω από το θέατρο Μουσούρη και κατευθύνομαι με τα πόδια προς το σπίτι μου. Η πόλη φαίνεται να έχει γεμίσει και πάλι, επιστρέφει στους κανονικούς της ρυθμούς. Σκέψεις πολλές γυρίζουν στο κεφάλι μου, κυρίως για την παράσταση μας, το χελιδόνι. Και τότε κατάλαβα. Αυτό είναι. Το χελιδόνι. Αυτή είναι η πιο ξεχωριστή πρώτη μέρα στο σχολείο. Όταν σαν άλλο αποδημητικό πουλί, πήρα την απόφαση να φύγω από το ιδιωτικό και να πάω στο δημόσιο. Η πρώτη μου απόφαση. Μια τομή ενηλικίωσης στην πιο παιδική μου διάσταση. Μια δύσκολη απόφαση που όμως έμελε να αλλάξει την ζωή μου, το ποιος είμαι. Πάντα μου άρεσε να πορεύομαι μόνος μου, να εξερευνώ.
Με αυτή την διάθεση και με φόβο πολύ έκανα μια νέα αφετηρία. Με ανθρώπους που δεν είχα ξαναδεί. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που τους συνάντησα. Τότε που δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο κοντά τους μπορεί να έρθω. Κι έτσι ξεκίνησαν όλα. Έφτιαξα μια νέα, δεύτερη οικογένεια. Τους φίλους που δεν αποχωρίζομαι με τίποτα. Που χαράζουμε κοινή πορεία εδώ και χρόνια.
Κι έκτοτε ιδρύσαμε ένα έθιμο. Κάθε χρόνο, το βράδυ πριν την έναρξη των μαθημάτων, βγαίναμε και πίναμε. Μετά στο σπίτι, sleepover, με ταινίες και συζητήσεις μέχρι το πρωί. Κι ύστερα στο σχολείο κουρασμένοι, με μια τεράστια ενέργεια, να κάνουμε κοπάνες για να πάμε απλά να φάμε κρέπες ή παγωτό.
Και κάπως έτσι συνεχίζουμε την ενήλικη ζωή μας. Με κρέπες, παγωτά, ποτά και ξενύχτια μέχρι το πρωί. Με διαφορετικές ευθύνες πια αλλά με την ίδια ανάγκη. Να είμαστε μαζί. Κι έτσι ευχαριστείς τον δωδεκάχρονο εαυτό σου. Γιατί μια παιδική παρόρμηση, μια τάση φυγής της πρώιμης εφηβείας, αποδεικνύεται η πιο σοφή απόφαση της μέχρι τώρα ζωής σου.
