Μεγάλη κουβέντα γίνεται τις τελευταίες μέρες, για το αν ο προοδευτικός χώρος στο Δήμο Τριφυλίας, έχει τη δύναμη και τη θέληση να κατεβάσει δική του δημοτική παράταξη.
Άρθρο του Γιάννη Λαμπίρη:
Σίγουρα, τα τελευταία χρόνια, η αυτοδιοίκηση έχει αρχίσει και απογαλακτίζεται από την στενή κομματική γραμμή (τουλάχιστον σε περιοχές μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα) και αυτό έχει ως αποτέλεσμα, οι δημοτικές παρατάξεις, να έλκουν υποψηφίους και κατ’ επέκταση και ψηφοφόρους, από μια ευρύτερη πολιτική δεξαμενή, άσχετα αν ο εκάστοτε υποψήφιος δήμαρχος έχει ή όχι κομματική ταυτότητα.
Παρόλα ταύτα, σε όλους τους δήμους ανά τη χώρα, πραγματοποιείται ένα παιχνίδι πολιτικών ζυμώσεων, ώστε είτε ένα κόμμα να εκμεταλλευτεί μια νικηφόρα δημοτική παράταξη, είτε μια παράταξη να εκμεταλλευτεί έναν πολιτικό χώρο, για να μπορέσει εκφράζοντάς τον, να έχει σίγουρο ψηφοδέλτιο, άρα και οντότητα μέσα στο δήμο.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι η στάση της τοπικής Νέας Δημοκρατίας στη Μεσσηνία, όπου παρότι για να κρατήσει τις ισορροπίες το 2019, δεν έδωσε καμία στήριξη σε κανέναν συνδυασμό, ούτε την πρώτη αλλά ούτε και τη δεύτερη Κυριακή ( όταν υπήρχαν δύο υποψήφιοι δήμαρχοι με δεξιές καταβολές) , έσπευσε όμως, να βγάλει συγχαρητήριες επιστολές σε όλους τους δήμους, βάζοντας ένα καπέλο κομματικής κτητικότητας , το οποίο σε αρκετές περιπτώσεις ήταν άδικο, αφού οι περισσότεροι νικηφόροι συνδυασμοί, ήταν πολιτικά εμπλουτισμένοι, από πολλά πολιτικά και κομματικά μετερίζια.
Η κεντροαριστερά στον δήμο Τριφυλίας, στις εκλογές του 2019
Το 2019 είχε γίνει μεγάλη παρασκηνιακή μάχη, για το ποιος θα κατάφερνε, να εξασφαλίσει τα πολυπόθητα χρίσματα, από το κυβερνών τότε κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και από το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά, τα δύο πολιτικά κόμματα δηλαδή, που εκφράζουν τους ψηφοφόρους που τοποθετούν τον εαυτό τους πολιτικά, από την κεντροαριστερά έως και την αριστερά.
Τελικά, μετά από πολλές κομματικές διεργασίες, ο κύριος Μπακούρος, είχε καταφέρει να εξασφαλίσει τη στήριξη τόσο του ΣΥΡΙΖΑ Μεσσηνίας, όσο και του ΚΙΝΑΛ ( με πολιτική ντρίπλα από την Χαριλάου, αφού η νομαρχιακή επιτροπή είχε αποφασίσει ομόφωνα να μην δοθεί καμία στήριξη πουθενά), με το εκλογικό αποτέλεσμα να μην είναι το αναμενόμενο, μιας και η καταγραφή του ποσοστού, ήταν ιδιαίτερα χαμηλή, μάλιστα οριακά χαμηλότερη και από εκείνη του κυρίου Δριμή, ο οποίος πολιτικά άνηκε και ανήκει στο ίδιο τόξο και ήταν ο έτερος διεκδικητής, των ψηφοφόρων που κινούνται στη συγκεκριμένη δεξαμενή.
Τα σενάρια για τις εκλογές του 2023
Πάμε λοιπόν στο σήμερα, όπου η κουβέντα έχει ανοίξει ξανά, με πολύ διαφορετικούς όρους και συνθήκες. Αφενός ο πολιτικός χάρτης αυτή τη στιγμή μας βρίσκει με έναν ΣΥΡΙΖΑ όχι κυβερνών κόμμα, αλλά αποδεκατισμένο μετά τις εθνικές εκλογές του Μάϊου, να προσπαθεί να ανασυνταχθεί με φόντο τις επερχόμενες του Ιουνίου και αφετέρου ένα ΠΑΣΟΚ, που όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ, δεν πρόκειται να δώσει σε κανέναν δήμο της Μεσσηνίας στήριξη.
Ας εμβαθύνουμε τώρα στα πρόσωπα:
Ο Κύριος Μπακούρος, ο οποίος ήταν μπροστάρης της παράταξης που έτυχε των δύο στηρίξεων, από τους πρώτους κι όλας μήνες, συμπορεύτηκε σαν αντιδήμαρχος αγροτικής παραγωγής και αγροτικής ανάπτυξης, με την παράταξη του δημάρχου κύριου Λεβεντάκη, κόντρα μάλιστα στη βούληση του πλήθους της παράταξής του, όπως τουλάχιστον είχαν επικοινωνήσει με μια επιστολή προς τον τύπο. Ο κύριος Μπακούρος μάλιστα, σε δήλωσή του σε δημοτικό συμβούλιο, όπως είχαμε διαβάσει στην eleutheriaonline, είχε καταστήσει σαφές, ότι θα είναι εκ νέου υποψήφιος με την παράταξη του δημάρχου Γιώργου Λεβεντάκη, πράγμα που τον βγάζει από το κάδρο της συζήτησής μας.
Η επόμενη περίπτωση, είναι αυτή του κυρίου Δριμή. Ο πρώην δήμαρχος Αετού, ο οποίος όπως γράψαμε και πιο πάνω, παρότι δεν είχε την επίσημη στήρηξη, ούτε από τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε από το ΠΑΣΟΚ, κατάφερε με το 8.1 % που κατέγραψε, να περάσει το 7.7% της παράταξης του κύριου Μπακούρου. Ο κύριος Δριμής, έμεινε στην θέση της αντιπολίτευσης, κάνοντας πολλές παρεμβάσεις κατά τη διάρκεια της θητείας, της δημοτικής αρχής και βάση του ρεπορτάζ, προσπαθεί να ηγηθεί μιας προσπάθειας για την σύμπλευση του προοδευτικού χώρου της Τριφυλίας, με έναν κύκλο συζητήσεων και συναντήσεων σε όλο τον δήμο. Σίγουρα τα περιθώρια στενεύουν, αφού ανακοινώσεις δεν έχουν υπάρξει και αυτή τη φορά ο αριθμός των απαιτούμενων υποψηφίων, είναι αρκετά μεγαλύτερος από αυτόν των εκλογών του 2019. Αυτό που είναι όμως ατού στα χέρια του κύριου Δριμή, είναι ότι έχει την μαγιά της παράταξής του από της προηγούμενες εκλογές, πράγμα που σημαίνει ότι δεν ξεκινάει από το μηδέν.
Η τρίτη περίπτωση, είναι αυτή του ιατρού κύριου Γιάννη Κωνσταντόπουλου, ο οποίος το 2019, ήταν υποψήφιος με την παράταξη του Κύριου Μπακούρου. Ο κύριος Κωνσταντόπουλος διαφώνησε δημόσια τότε, με την εν τέλει συμπόρευση με την δημοτική αρχή του κύριου Λεβεντάκη, ενώ είχε ακουστεί και το δικό του όνομα προεκλογικά για να τεθεί επικεφαλής εκείνης της παράταξης. Οι πληροφορίες τον θέλουν να σκέφτεται και πάλι ζεστά την ανοικοδόμηση ενός συνδυασμού, ο οποίος να έχει το στίγμα του, στον αριστερό και κεντροαριστερό κόσμο και να έχει ξεκινήσει και αυτός διερευνητικές συναντήσεις, με άτομα που πρόσκεινται στον συγκεκριμένο χώρο, αλλά και σε στελέχη της παράταξης του 2019, που πλέον είναι ακέφαλη (αν υπάρχει). Σε κάθε περίπτωση οι δυσκολίες, είναι ίδιες με αυτέςς που περιγράψαμε πιο πάνω και για τον κύριο Δριμή.
Το συμπέρασμα
Εν κατακλείδι, από την ημέρα που ιδρύθηκε ο δήμος Τριφυλίας έως και σήμερα, η αλήθεια είναι, πως ο εν λόγω πολιτικός χώρος που αναλύουμε, έχει αδυνατήσει να δημιουργήσει δυνατά ( κρίνοντας εκ των αποτελεσμάτων) ψηφοδέλτια, με μόνη ίσως εξαίρεση την υποψηφιότητα του κύριου Σωτηρόπουλου το 2010. Μάλιστα το 2014, δεν υπήρξε καν ψηφοδέλτιο του προοδευτικού χώρου, με αρκετά τότε στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπως ο κύριος Μπακούρος και ο Κύριος Γριβοκωστόπουλος, να συμμετείχαν στο ψηφοδέλτιο του κύριου Ανδρινόπουλου. Μένουν λοιπόν λίγοι μήνες, ώστε να δούμε αν μια τέτοια προσπάθεια, μπορεί να ευοδώσει αυτή τη φορά, ή αν μπορεί να υπάρξει κάποια προοπτική τύπου 2014.
