γράφει η Βιβή Κουσαρίδα – Νηπιαγωγός
Η συντήρηση των σχολικών μονάδων σε συνθήκες εγκατάλειψης και η αποτυχημένη αλλαγή χρηματοδοτικού μοντέλου,
Κωμικοτραγικές είναι οι σκηνές που εκτυλίσσονται φέτος σε πολλές σχολικές μονάδες της χώρας. Και, απ’ ό,τι φαίνεται, η κατάσταση όχι μόνο δεν βελτιώνεται, αλλά οδηγείται σε περαιτέρω επιδείνωση.
Μια ψευδοροφή υποχώρησε, μια σανίδα από την οροφή της τσουλήθρας αποκολλήθηκε στο νηπιαγωγείο – λίγες μόλις μέρες μετά τη «συντήρηση» από συνεργείο του Δήμου. Συνεργείο, στο οποίο ένας εργαζόταν και τρεις… κοιτούσαν.
Τα σχολεία λειτουργούν εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο χωρίς βασικά υλικά: απορρυπαντικά, χαρτικά, φαρμακευτικό υλικό, γραφική και παιδαγωγική ύλη. Και βεβαίως, χωρίς πόρους για τη συντήρηση των υπολογιστών, των υδραυλικών, των ηλεκτρολογικών, των κουφωμάτων, των τοίχων.
Πάντα υπήρχαν δυσκολίες, αλλά αυτό που βιώνουμε φέτος δεν έχει προηγούμενο. Είμαστε κυριολεκτικά εξαρτημένοι από τις υπηρεσίες του Δήμου, οι οποίες λειτουργούν με ρυθμούς χελώνας – και αυτό με επιείκεια.
Παραπονιόμαστε στους αιρετούς, οι οποίοι πράγματι προσπαθούν, αλλά κι εκείνοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Τι άλλο να κάνουν οι γονείς, όταν το βάρος πέφτει συνεχώς πάνω τους;
Η αλλαγή του καθεστώτος χρηματοδότησης των σχολικών μονάδων είναι αποτυχημένη. Δεν εξασφαλίζει την ισότιμη και επαρκή κάλυψη των βασικών λειτουργικών αναγκών των σχολείων, αφήνοντάς τα εκτεθειμένα στη γραφειοκρατία, στις καθυστερήσεις και στις διαθέσεις των τοπικών αρχών.
Από την άλλη, η παθογένεια βασιλεύει. Η αξιολόγηση θεωρείται περιττή και όλοι είναι… εξαιρετικοί εκεί που τα πάντα καταρρέουν ή χρειάζονται μπαλώματα.
Μιλάμε για σχολεία, για χώρους όπου μεγαλώνουν και μαθαίνουν τα παιδιά μας. Δεν πρόκειται για «χαρτιά» και «προϋπολογισμούς» – πρόκειται για το μέλλον.
Είμαστε πραγματικά σε απόγνωση !
