–Άρθρο του ιδρυτή και πρώην προέδρου του πολιτιστικού συλλόγου Βρωμενερίου Αναστάσιο Λαμπίρη.–
Θα ήθελα να ενημερώσω την κοινή γνώμη για τον οικισμό του Βρωμονερίου και την παραμέληση του τα τελευταία πολλά χρόνια.
Τα τελευταία χρόνια, το Βρωμονέρι και ο οικισμός του, μια περιοχή που θα μπορούσε να αποτελεί πρότυπο και κόσμημα για την Τριφυλία αλλά και τη νοτιοδυτική Μεσσηνία, έχει αφεθεί στην τύχη του.
Όλες τις δημοτικές αρχές μετά τη διοίκηση του δήμαρχου Παναγόπουλου, ο οποίος ήταν ο μοναδικός – εδώ και 40 χρόνια – ο οποίος έδειξε ενδιαφέρον και συνέχισε το έργο, που είχε ξεκινήσει ο αείμνηστος δήμαρχος Νικόλαος Σκούντζος.
Παρόλο που ο οικισμός, εκπροσωπήθηκε και εκπροσωπείται από εκλεγμένους (νυν και πρώην) δημοτικούς συμβούλους, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε, ούτε καν νοητά, για την επαναλειτουργία των λουτρών, τον καθαρισμού του λιμανιού και την αποκατάσταση του κεντρικού και του παλαιού δρόμου, που έχουν να επισκευαστούν ή να συντηρηθούν εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Όλες οι προηγούμενες δημοτικές αρχές, αδιαφόρησαν πλήρως για τα προβλήματα του οικισμού μας, ενώ η σημερινή Δημοτική Αρχή, η οποία έδειξε κάποιο ενδιαφέρον, ήταν μία σταγόνα στον ωκεανό.
Το σημερινό δε, διοικητικό συμβούλιο του πολιτιστικού συλλόγου Βρωμονερίου, κρίνεται δυστυχώς ανίκανο και ανεπαρκές, να αναδείξει και να πιέσει για τη λύση των προβλημάτων.
Όσον μάλιστα αφορά το ιαματικό νερό, που ακούγεται ότι δεν υπάρχει, σας γνωρίζω ότι υπάρχει γεώτρηση με τρεις ίντσες νερό ιαματικό , πράγμα που ελάχιστοι γνωρίζουν και εδώ φυσικά αναδεικνύονται οι ευθύνες της περιφέρειας, ώστε κάποια στιγμή να δείξουν το ανάλογο ενδιαφέρον και τα λουτρά να λειτουργήσουν ξανά και να αποτελέσουν μια χρυσή ευκαιρία, ώστε η περιοχή του Βρωμονερίου να γίνει πόλος έλξης για τον λεγόμενο “ιαματικό τουρισμό” πανευρωπαϊκά.
Έως εδώ! Φθάνει πια η παραμέληση του Βρωμονερίου και του οικισμού του.
Ο ιδρυτής και πρώην πρόεδρος, του πολιτιστικού συλλόγου Βρωμονερίου
μόνιμος κάτοικος της περιοχής και γνώστης όλων των προβλημάτων του οικισμού,
Λαμπίρης Αναστάσιος
Δείτε Φωτογραφίες από το “αφημένο” Βρωμονέρι
